Απόψεις για την παράσταση Ορέστεια

Μια άδεια ορχήστρα, ένας κύκλος με ακτίνες και στο κέντρο του ο άνθρωπος. Στο κέντρο της "Ορέστειας" ειδωμένης από τον Θεόδωρο Τερζόπουλου ήταν πράγματι ο άνθρωπος: αρχικά ως ηθοποιός, γυμνός από εξωτερικά βοηθήματα με μόνα εργαλεία τις -αδιανόητες- δυνάμεις και δυνατότητές του, κι έπειτα ως ύπαρξη -είτε λειτουργούσε ως Χορός είτε ατομικά- απέναντι στο νόμο, στη θεϊκή βούληση, στη βασιλική εντολή ή στο "ζυγό της ανάγκης". Στην πολυαναμενόμενη συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο, ο Θεόδωρος Τερζόπουλος κορύφωσε τη μέθοδό του, δημιουργώντας μια παράσταση με στοιχεία μυσταγωγίας και "ιερού μεγαλείου", και μάλιστα πάνω σε ένα τιτάνιο έργο. Ταυτόχρονα, όμως, δοκιμάστηκαν τα όρια αυτής της μεθόδου, όσον αφορά στην ανάγνωση των δραματικών προσώπων. Η παράσταση, πάντως, εγγράφεται στις σπουδαιότερες σύγχρονες αναγνώσεις του αρχαίου δράματος, κι είναι μάλλον βέβαιο ότι θα συμπεριληφθεί στις σχετικές επιστημονικές, θεατρολογικές και παραστασιολογικές μελέτες, κι αυτό αξίζει και πρέπει να γίνει μόνο και μόνο χάρη στον Χορό της.